My beloved new job :)

Ég þráði alla mína skólagöngu að vera topp 10 stelpan í bekknum. Ég taldi flestum bekkjarfélögum mínum trú um að ég væri ógeðslega klára stelpan sem allir þoldu ekki af því kennarasleikjur eru ekki smart þegar maður er táningur alveg að verða unglingur.

Í menntaskólanum þráði ég svo ofboðslega mikið að vita hvað ég ætlaði mér með lífið og tilveruna þegar ég yrði stór. Í Big family eventum svifu um kellur og kallar sem voru að meta ungu kynslóðina og dembdu á mann spurningum eins og " ertu ekki rosalega dugleg að læra ? " "Hvað ætlar þú svo að gera þegar þú ert orðin stór ?" " Hvað fékkstu í meðaleinkunn á prófunum í vor?" - Totally hataði þessar spurningar. "Ert þú líka svona frambærileg eins og Helga litla systir !!!!!!! " Á endanum var bara málið að læðast með veggjum með fýlusvip svo fólk léti mig í friði með allar þessar spurningar sínar. Síðan dag einn kom nú loks að því að ég hafði hamskipti og breyttist í snaróðan ungling sem var alveg sama um lífið og tilveruna og hélt bara í þá staðreynd að það lægi ekkert á að þroskast. Gerðist sérlega kærulaus og hélt að í USA væri tilvalið að sletta úr klaufunum enda tók ég stefnuna þangað og átti bara villt djammlíf sem ég hef ákveðið að geyma í vel niðurgrafinni holu sem verður að eilífu gleymd og grafin.

Nú svo kom að því fyrr en seinna að unglingurinn breyttist og varð fullorðinn. Þá fór ég nú enn og aftur að spá í framtíðina og sá fram á það að ástarmálin væru ekki mjög fjölbreytt og lofandi og því væri nær útilokað að ég ætti eftir að gifta mig fyrir 25 ára velstæðum manni sem sæi fyrir mér meðan ég æli honum börn og héldi fullkomið heimili fyrir sumarfrí til Kanarí á vorin. Ég hafði líka komist að því að það voru bara sætir Wall street gæjar í bíó og alveg útilokað fyrir au pair hjá afdanka gyðingafjölskyldu að kynnast high class töffurum í US, svo enginn Jude Law með giftingarhring fylgdi mér til Íslands. Ég var að nálgast meira raunsæi og áttaði mig á að kanski væri ég ekki dæmigerð 5 stjörnu prinsessa  Eitt af því sem gleymdist að færa mér í vöggugjöf.

Ég sá aftur fram á það að það gæti verið tilvalið að gerast kennari í unglingadeildinni. Ég gæti kanski skoðað þessa ungu og upprennandi pilta enda er ég kanski þekkt fyrir að vera dáltill laumuperri inn við beinið. Þetta þróaðist nú ekki alveg í þessa átt enda þegar vinkona mín nappaði mig í að kenna í fyrra vetur sá hún fyrir sér að mun vænlegra væri að geyma mig í yngstu deildinni þar sem ég gæti ekki farið mér að voða  Ég eyddi því vetrinum í uppeldisstarfi kenndi, leiðbeindi og lagfærði. Allt frá hefðbundnu námi í að leysa úr dramatík og hegðunarvandamálum. Ég hélt það væri easy job að kenna í yngstu deild en verð að játa það að ég mátti hafa mig alla fram og leggja allt í sölurnar til að standa mig í stykkinu. Aftur lagar eitt og eitt rauðvínsglas allt stress svo ég skellti mér á annan vetur. Gat ekki hugsað mér að skilja börnin mín eftir í höndum einhvers annars. Hver á þá að fixa alla dramatíkina !!!